Obszar obecnych Łużyc Górnych był pierwotnie zamieszkały przez plemiona słowiańskie. Należał do serbo-łużyckiego plemienia o nazwie Milczanie, które rozciągało się od terenu Bautzen (Budziszyn) do obrzeży Gór Żytawskich. Stąd wiele miejscowości południowych Łużyc Górnych nosi nazwy wracające do źródeł słowiańskich. W 1158 Cesarz Fryderyk Rudobrody przekazał Łużyce Górne królowi czeskiemu
Władysławowi II, dla którego stawił opór wobec Polski i przywrócił mu Milsko jako lenno. ¹⁾

Taki stan utrzymał się z małą przerwą do Pokoju w Pradze w 1635 roku, w czasie którego Łużyce Górne ostatecznie odstąpiono Saksonii.

W XIII wieku nastąpił przypływ osadników pochodzenia niemieckiego, którzy zastali tu zalesiony, ale nie całkiem niezamieszkały obszar.

Czeski król Otokar I oddał część swojego lenna Łużyc Górnych pod panowanie panów feudalnych między innymi Donyn von Grafenstein. ²⁾

W 1387 jego synowie Henryk i Wilhelm zwani burgrabiami von Donyn i panami Gräfenstein, sprzedali wioski Sieniawkę, Porajów i Luptin, miastu Zittau. ³⁾

Wówczas po raz pierwszy w dokumentach pojawia się nazwa Porajów.

Źródła:

1. Nowe czasopismo łużyckie, tom 53 (1877).
2. Theodor Korselt “Rejestr parceli Mittel- i Oberherwigsdorf“.
3. Pescheck Christian Adolph “Podręcznik historii Zittau. Część 1 – Zittau, Schöps 1834, s. 659.